ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΙΔΡΥΣΕΩΣ

Α. ΓΑΛΛΙΑ, 17ος – 19ος αιώνας

Β. ΚΑΤΩ ΧΩΡΕΣ 1968 – 1974

Γ. ΑΘΗΝΑ 2002

Δ. ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΕΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ

Α. ΓΑΛΛΙΑ, 17ος – 19ος αιώνας

Έχοντας μυηθεί αφ’ ενός στο Τάγμα των “Εκλεκτών Κοέν” που είχε ιδρύσει ο δον Μαρτίνες ντε Πασκουάλλυ κι αφ’ ετέρου στο Τάγμα των “Αγνώστων Φιλοσόφων”, συνεχιστών της Ροδοσταυρικής Παραδόσεως των “Αδελφών της Ανατολής”, ο Λουί Κλώντ ντε Σαιν Μαρτέν (1743 – 1803) προήγαγε και θεμελίωσε στην νεώτερη εποχή την αληθή και ζώσα Χριστική μύησι, η οποία — τιμής ένεκεν — αποκαλείται έκτοτε “Μαρτινιστική”.

Το 1882 ο Gerard Encausse ή Παπύς λαμβάνει την μύησι από τον Henri Delaage, λίγες εβδομάδες πριν από τον θάνατο του τελευταίου.

Το 1886 ο Παπύς συναντά επιφανείς εσωτεριστές των Παρισίων, ενώ συγχρόνως μελετά έργα των Saint Yves d’Alveydre, Louis Lucas, Wronski, Eliphas Levi, Cyliani, Lacuria κ.α.

Το 1887 ο Παπύς, μαζύ με τον Stanislas de Guaita και τον Josephin Peladan ιδρύει το Μαρτινιστικό Τάγμα και ξεκινά τις εργασίες της πρώτης Μαρτινιστικής ομάδας.

Έκτοτε το Μαρτινιστικό Τάγμα αναπτύσσεται, διαδίδεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο και σήμερα αποτελεί μία από τις σημαντικότερες παρουσίες στον χώρο του εσωτερισμού.

Β. ΚΑΤΩ ΧΩΡΕΣ 1968 – 1974

Το Μαρτινιστικό Τάγμα εισήχθη στις Κάτω Χώρες την 26η Σεπτεμβρίου 1968 κατόπιν αιτήσεως του Philippe Encausse, Προέδρου της Ομοσπονδίας των Μαρτινιστικών Ταγμάτων των Παρισίων.

Ένα μέλος του Υπάτου Συμβουλίου του Γαλλικού Μαρτινιστικού Τάγματος υπεδείχθη ως “Ύπατος Εθνικός Αντιπρόσωπος” για τις Κάτω Χώρες την 15η Σεπτεμβρίου 1969 και ανέλαβε την αποστολή να διαδόσει τις ιδέες, τα ιδεώδη και την Μύηση του Μαρτινισμού σ’ αυτή την χώρα.

Η πρώτη Ολλανδική Ομάδα ήταν η “Ιάκωβος Μπαίμε, υπ’ αριθ. 65, Κολλέγιο του Άμστερνταμ”, η οποία έλαβε Χάρτα χορηγηθείσα από το Ύπατο Συμβούλιο Παρισίων την 9η Νοεμβρίου 1970.

Στις 20 Φεβρουαρίου 1970 ο Philippe Encausse, αντιλαμβανόμενος ότι οι επίσημες διδασκαλίες του Γαλλικού Μαρτινισμού, που είχαν επιβληθεί από την εποχή του Παπύς, αντιπροσώπευαν σοβαρό εμπόδιο για τις προτεσταντικές χώρες, πρότεινε την ίδρυση ενός ανεξαρτήτου Μαρτινιστικού Τάγματος στην Ολλανδία. Εν τούτοις οι Ολλανδοί επέλεξαν να παραμείνουν συνδεδεμένοι με το Παρίσι για κάποιο χρονικό διάστημα.

Έχοντας εργασθεί σε στενή συνεργασία με το Γαλλικό Μαρτινιστικό Τάγμα, πολλά μέλη της Ολλανδίας, διαμαρτυρόμενοι, παλαιοκαθολικοί και φιλελεύθεροι καθολικοί, αντετέθησαν στην ανανέωση φιλίας μεταξύ του εν λόγω Τάγματος και της Γνωστικής Καθολικής Εκκλησίας, η οποία καθιστούσε αυτήν επίσημη εκκλησία του Μαρτινιστικού Τάγματος των Παρισίων.

Αν και ένοιωθαν ισχυρή έλξη για τις διδασκαλίες του Μαρτινισμού και αισθάνοντο δεσμούς βαθειάς φιλίας προς τον Philippe Encausse, Πρόεδρο της Ομοσπονδίας των Μαρτινιστικών Ταγμάτων, ήθελαν εν τούτοις να διατηρήσουν πλήρη θρησκευτική και λατρευτική ελευθερία. Ο Philippe Encausse κατενόησε την σημασία της μακραίωνης παραδόσεως θρησκευτικής ελευθερίας της Ολλανδίας και πρότεινε για δεύτερη φορά την ίδρυση ενός ανεξαρτήτου “Μαρτινιστικού Τάγματος των Κάτω Χωρών”.

Η απόφαση ανεξαρτητοποιήσεως ελήφθη κατά τις “Ημέρες Μαρτινισμού” του Άμστερνταμ τον Σεπτέμβριο του 1974. Υιοθετήθηκε νέο Σύνταγμα, κι έτσι ιδρύθηκε το Μαρτινιστικό Τάγμα των Κάτω Χωρών στις 12 Σεπτεμβρίου του ιδίου έτους, δια μεταβιβάσεως των εξουσιών του Υπάτου Εθνικού Αντιπροσώπου του Γαλλικού Μαρτινιστικού Τάγματος στο νέο Ύπατο Συμβούλιο για τις Κάτω Χώρες.

Το νέο αυτό Συμβούλιο συγκροτήθηκε από τους Αξιωματούχους της Ομάδος “Ιάκωβος Μπαίμε”, της οποίας το όνομα τροποποιήθηκε σε “Ύπατο Συμβούλιο του Μαρτινιστικού Τάγματος των Κάτω Χωρών, υπ’ αριθ. 1, Κολλέγιο του Άμστερνταμ”. Η παλαιά Ομάδα “Ιάκωβος Μπαίμε, υπ’ αριθ. 65” έγινε “Ιάκωβος Μπαίμε, υπ’ αριθ. 2, Κολλέγιο του Άμστερνταμ”, δια της πρώτης Χάρτας που χορηγήθηκε από το νέο Ύπατο Συμβούλιο.

Το Μαρτινιστικό Τάγμα των Κάτω Χωρών δεν περιορίζεται από καμμία γεωγραφική δικαιοδοσία, αλλά αντιπροσωπεύει έναν από τους πολλούς προσανατολισμούς του Μαρτινιστικού ρεύματος. Διατηρεί στενές σχέσεις με όλες τις υπόλοιπες Μαρτινιστικές οργανώσεις και υποδέχεται με χαρά ως επισκέπτες στις συνεδριάσεις του, κάθε Μαρτινιστή ή Μαρτινίστρια που θα επιθυμούσαν να παρευρίσκονται.

Το Τάγμα αναπτύχθηκε και έχει καταστεί διεθνές. Περιλαμβάνει πλέον των σαράντα Ομάδων σε επτά χώρες και σε τρεις ηπείρους.

Γ. ΑΘΗΝΑ 2002

Το 2002, έπειτα από πολύμηνη προετοιμασία, εγκαθιδρύθηκε στην πόλι των Αθηνών ο πρώτος Κύκλος του Μαρτινιστικού Τάγματος των Κάτω Χωρών στην Ελλάδα, με διακριτικό όνομα “Ερρίκος Κούνρατ”, με Χάρτα λειτουργίας χορηγηθείσα κανονικώς από το Ύπατο Συμβούλιο του εν λόγω Τάγματος.

Δ. ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΕΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ

Το Μαρτινιστικό Τάγμα των Κάτω Χωρών φαίνεται ότι ανταποκρίθηκε σε μία πραγματική ανάγκη, ιδίως εις ότι αφορά στην θρησκευτική ελευθερία την οποίαν προσπαθεί να προάγει. Αντί να παρουσιάζουν κάποιαν εκκλησιαστική δοξασία — όπως αυτήν της Γνωστικής Καθολικής Εκκλησίας ή οιασδήποτε άλλης — οι διδασκαλίες του έχουν χαρακτήρα θεοσοφικό υπό την ευρείαν έννοια του όρου και βασίζονται στα έργα του Ιακώβου Μπαίμε, επονομαζομένου θεοσόφου του Γκαίρλιτς, του Ιωάννη Γεωργίου Γκίχτελ, θεοσόφου του Άμστερνταμ, Εμμανουήλ Σβέντεμποργκ, Σουηδού θεοσόφου, Λουί Κλωντ ντε Σαιν Μαρτέν, θεοσόφου της Αμπουάζ, καθώς και άλλων νεωτέρων.

Αν και το Μαρτινιστικό Τάγμα των Κάτω Χωρών έλαβε τα διοικητικά μέσα για την ίδρυσή του από την Ομοσπονδία των Μαρτινιστικών Ταγμάτων και από το Ύπατο Συμβούλιο των Παρισίων, εν τούτοις η μυητική του διαδοχή δέν προέρχεται από αυτήν του Papus, αλλά κυρίως από εκείνην του Augustin Chaboseau, του Emile Dantine, του Emile Ehlers και του Gustave-Lambert Brahy όσον αφορά στους τέσσερεις πρώτους βαθμούς. Επίσης έχει διαδοχή:

από τον πρίγκηπα Kourakine ο οποίος είχε άμεση επαφή με τον Saint-Martin.
από τους πρίγκηπες του Hesse και του οίκου των πριγκήπων Rakoczy
από τον Πολωνό στρατηγό Michad Tokarevsky, ήρωα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου
εν τέλει, από τον δρ. Franz Hartmann, ανερχομένη — δια του καθηγητού Molitor — στον Franz von Bader, άμεσο μαθητή του Martinez de Pasqually.

Ο Ρομπέρ Αμπελαίν και ο Ρομπέρ Αμαντού συμπεραίνουν αμφότεροι ότι δεν υφίσταται πλέον έγκυρη διαδοχή ανερχομένη μέχρι τον Louis-Claude de Saint-Martin ή τον Martinez de Pasqually. Μη γνωρίζοντας τις γλώσσες της Βορείας και Ανατολικής Ευρώπης, οι δύο προαναφερθέντες δεν είχαν πρόσβαση σε πηγές εκτός Γαλλίας. Οπότε τα συμπεράσματά τους βασίζονται στην μαρτυρία του Παπύς ο οποίος έγραφε ότι έλαβε από τον Delaage απλώς και μόνον “…μία πενιχρή παρακαταθήκη, η οποία περιελάμβανε δύο γράμματα και μερικά σημεία…”

Εν τούτοις οι εν λόγω διαδοχές υφίστανται, όπως βεβαιώνει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ Gerard van Rijnberk. Πολύγλωσσος, και συνεπώς έχοντας πρόσβαση σε βορειοευρωπαϊκές μαρτινιστικές πηγές, βεβαιώνει:

“Συμπεραίνοντας, φαίνεται βέβαιον ότι θα πρέπει να υπάρχουν και σήμερα (Δεκέμβριος 1938) Μαρτινιστές που οφείλουν την μύησή τους σε άλλες γραμμές διαδοχής από αυτήν του Παπύς”.

Γιατί τέτοιες γραμμές διαδοχής να παραμένουν μυστικές; Απλούστατα επειδή επιφυλάσσονται σε εκείνους οι οποίοι γνωρίζουν να παραμένουν πιστοί στον όρκο σιωπής τους. Ουδέποτε θα κοινοποιηθούν σε όσους δημοσιεύουν με σκοπό το κέρδος μυητικά μυστικά που τους κοινοποιήθηκαν εμπιστευτικώς… Συνεπώς δεν είναι δυνατόν να γνωρίσει κάποιος τέτοιες λεπτομέρειες σε βιβλία…